Click here to add your own text
Click here to add your own text
I. Dodatek węglowy
/
Wnioski o dodatek węglowy przyjmowane są w Urzędzie Gminy Janów Podlaski pokój nr 1 (parter).
Druki wniosków o dodatek węglowy:
Klauzula informacyjna o przetwarzaniu danych osobowych
Co jest konieczne, by wypełnić wniosek o dodatek węglowy?
- Formularz jest prosty. Na początku wpisujemy informację do kogo kierujemy wniosek. Wnioski o dodatek węglowy będą rozpatrywały gminy, więc trzeba podać, czy będzie to wójt, burmistrz lub prezydent miasta, w którym mieszkamy.
- Następnie osoba składająca wniosek powinna wpisać swoje dane, w tym imię i nazwisko, PESEL oraz adres zamieszkania.
- Jeżeli w skład gospodarstwa domowego wchodzą też inne osoby, w kolejnej rubryce wpisujemy ich dane osobowe z numerem PESEL i adresem zamieszkania.
- Następnie w formularzu zaznaczamy jedno, główne źródło ogrzewania węglowego, np. kocioł na paliwo stałe, koza czy piec kaflowy. Pamiętajmy – wskazane przez nas źródło ogrzewania powinno być wcześniej wpisane do lub zgłoszone do centralnej ewidencji emisyjności budynków. Będzie to weryfikowane przez gminę na etapie rozpatrywania wniosku.
- Na koniec podpisujemy oświadczenie o tym, że podane w formularzu dane są prawdziwe.
- Od dnia złożenia prawidłowo wypełnionego wniosku gmina będzie miała 30 dni na wypłatę dodatku węglowego w wysokości 3 tys. zł
Szczegółowe informacje na stronie Ministerstwa Klimatu i Środowiska https://www.gov.pl/web/klimat/wniosek-o-dodatek-weglowy
____________________________________________________________________________
II Wniosek o wypłatę dodatku dla gospodarstw domowych z tytułu wykorzystywania niektórych źródeł ciepła
1.1 Klauzula – informacyjna o przetwarzaniu danych osobowych (docx)
2.1 Klauzula – informacyjna o przetwarzaniu danych osobowych (pdf)
AKTUALNOŚCI
Rozporządzenie Nr 2 i Nr 3 Wojewody Lubelskiego
/w Aktualności /Autor devcommRozporządzenie Nr 2
Wojewody Lubelskiego
z dnia 20 lutego 2014 r.
w wprawie zarządzenia śroków w związku z wystąpieniem afrykańskiego pomoru świń na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz zagrożeniem wystąpienia afrykańskiego pomoru świń na obszarze przekraczającym obszar jednego powiatu.
Obwieszczenie Wojewody dot. afrykańskiego pomoru świń
/w Aktualności /Autor devcommOBWIESZCZENIEWOJEWODY LUBELSKIEGOz dnia 18 lutego 2014 r.Niniejszym podaje się do publicznej wiadomości Rozporządzenie Nr 1 Wojewody Lubelskiego z dnia 17 lutego 2014 r. w sprawie zarządzenia środków w związkuz wystąpieniem afrykańskiego pomoru świń na terytorium Białorusi i Litwy oraz możliwości jego przeniesienia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.Rozporządzenie Nr 1 Wojewody Lubelskiego.z dnia 17 lutego 2014 r.w sprawie zarządzenia środków w związku z wystąpieniem afrykańskiego pomoru świń na terytorium Białorusi i Litwy oraz możliwościjego przeniesienia na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej
Na podstawie art. 48 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt (Dz. U. z 2008 r. Nr 213, poz.1342, z późn. zm.)zarządza się, co następuje:§ 1. Ustala się obszar zagrożenia wystąpienia afrykańskiego pomoru świń obejmujący obszar powiatów: bialskiego, m. Biała Podlaska, radzyńskiego, parczewskiego,lubartowskiego, włodawskiego, łęczyńskiego, chełmskiego, m. Chełm.§ 2. Na obszarze wskazanym w § 1 zakazuje się:1) prowadzenia targów, wystaw, pokazów, konkursów z udziałem świń;2) wprowadzania do gospodarstwa utrzymującego świnie:a) dzików padłych,b) dzików odstrzelonych, ich tusz, mięsa lub produktów mięsnych nie poddanych obróbce cieplnej przeprowadzonej w temperaturze co najmniej 80°C, którąuzyskuje się wewnątrz mięsa lub produktu,c) ubocznych produktów pochodzenia zwierzęcego pochodzących z dzików,d) produktów, surowców i innych przedmiotów, w tym wyposażenia myśliwskiego oraz broni, które mogą spowodować szerzenie się wirusa afrykańskiegopomoru świń.§ 3. Na obszarze wskazanym w § 1 nakazuje się:1) wyłożenie mat dezynfekcyjnych w liczbie zapewniającej zabezpieczenie wejść do pomieszczeń, w których utrzymywane są świnie oraz ich stałe utrzymywaniew stanie zapewniającym utrzymanie skuteczności działania środka dezynfekcyjnego;2) trzymanie świń w zamknięciu w pomieszczeniach gospodarskich;3) bieżące poddawanie oczyszczaniu i dezynfekcji narzędzi oraz sprzętów wykorzystywanych do obsługi świń;4) zaopatrywanie, z zastrzeżeniem § 7, wszystkich przemieszczanych świń w świadectwo zdrowia wystawiane przez organ Inspekcji Weterynaryjnej lub wyznaczonegoprzez ten organ urzędowego lekarza weterynarii na podstawie art. 16 lub 18 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. o Inspekcji Weterynaryjnej (Dz. U. z 2010 Nr 112,poz. 744, z późn. zm.), które zawiera co najmniej:a) nazwę organu wydającego świadectwo,b) numer świadectwa,c) liczbę świń,d) numery identyfikacyjne świń,e) pochodzenie świń,f) miejsca przeznaczenia świń,g) środek transportu świń i jego numer rejestracyjny,h) poświadczenie o spełnianiu wymagań zdrowotnych dotyczących świń ustalonych w przepisach ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierzątoraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt i przepisach wykonawczych wydanych na jej podstawie,i) informację o występowaniu choroby Aujeszky’ego w stadzie pochodzenia świń,j) datę, pieczęć i podpis właściwego urzędowego lekarza weterynarii;5) skarmianie świń paszą zabezpieczoną przed dostępem zwierząt wolno żyjących.§ 4. Na obszarze wskazanym w § 1:1) każdego odstrzelonego dzika niezwłocznie dostarcza się wraz z patrochami i narogami do położonego na obszarze wskazanym w § 1:a) punktu skupu dziczyzny lub zakładu przetwórstwa dziczyzny lubb) innego zakładu nadzorowanego przez organ Inspekcji Weterynaryjnej, w którym mogą być przechowywane tusze i skóry dzików;2) tusze oraz skóry odstrzelonych dzików mogą być przemieszczone z punktów i zakładów, o których mowa w pkt 1 wyłącznie po otrzymaniu potwierdzenia ujemnegowyniku badania laboratoryjnego w kierunku wykrycia afrykańskiego pomoru świń;3) padłe świnie mogą być wywożone do zakładów utylizacyjnych po wcześniejszym zgłoszeniu padnięć świń do powiatowego lekarza weterynarii;4) podmiot, któremu dostarczono odstrzelone dziki jest zobowiązany do zbierania i zagospodarowania ubocznych produktów pochodzenia zwierzęcego, w tympatrochów i narogów, zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1069/2009 z dnia 21 października 2009 r. określającym przepisysanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi, i uchylającym rozporządzenie (WE) nr 1774/2002(rozporządzenie o produktach ubocznych pochodzenia zwierzęcego) (Dz. Urz. UE L 300 z 14.11.2009, str. 1—33);5) powiatowy lekarz weterynarii pobiera próby do badań w kierunku wykrycia afrykańskiego w przypadku:a) zgłoszeń padłych świń przy przekroczeniu odsetka padnięć w stadzie powyżej: prosięta – 20%, warchlaki – 10%, tuczniki – 5%;b) każdego odstrzelonego dzika dostarczonego do punktu skupu dziczyzny lub zakładów, o których mowa w § 4 pkt 1;c) każdego padłego dzika;6) wszystkie osoby mające kontakt z dzikami, ich tuszami, skórami lub mięsem oraz produktami mięsnymi niepoddanymi obróbce cieplnej w temperaturze co najmniej80°C, którą należy uzyskać wewnątrz mięsa lub produktu, muszą przed wejściem do pomieszczeń gospodarskich, w których utrzymywane są świnie stosowaćodpowiednie środki higieny, w tym co najmniej:a) stosowanie dezynfekcji obuwia poprzez wejście na maty dezynfekcyjne, nasączone odpowiednim środkiem dezynfekcyjnym w stężeniu zapewniającymskuteczne działanie środka dezynfekcyjnego,b) stosowanie dezynfekcji rąk środkami dezynfekcyjnymic) dokonać zmiany odzieży mającej kontakt z dzikami, ich tuszami, skórami lub mięsem oraz produktami mięsnymi niepoddanymi obróbce cieplnejw temperaturze co najmniej 80°C, którą należy uzyskać wewnątrz mięsa lub produktu oraz ubocznymi produktami pochodzenia zwierzęcego pochodzącychz dzików.§ 5. Powiatowy lekarz weterynarii właściwy ze względu na miejsce przeznaczenia zwierząt przechowuje przez okres trzech lat kopie świadectw zdrowia, o których mowaw § 3 pkt 4.§ 6. 1. W punktach skupu dziczyzny i zakładach, o których mowa w § 4 pkt 1, tusze dzików i skóry przechowuje się w sposób zapobiegający bezpośredniemu kontaktowinieprzebadanych tusz dzików z produktami, surowcami i innymi przedmiotami, które mogą spowodować szerzenie się choroby zakaźnej zwierząt.2. Tusze dzików przechowywane w zakładach, o których mowa w § 4 pkt 1 lit. b, mogą być przeznaczone wyłącznie do produkcji mięsa przeznaczonego na użytekwłasny.§ 7. Świadectwa zdrowia, o których mowa w § 3 pkt 4, nie wystawia się w przypadku, gdy jest ono wymagane zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia6 grudnia 2012 r. w sprawie wprowadzenia programu zwalczania i monitorowania choroby Aujeszky’ego u świń (Dz. U. z 2012 r. 1440, z późn. zm.).§ 8. Na obszarze wskazanym w § 1 obowiązuje zakaz uboju świń na użytek własny w gospodarstwie, stosownie do § 2 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Rolnictwai Rozwoju Wsi z dnia 21 października 2010 r. w sprawie wymagań weterynaryjnych przy produkcji mięsa przeznaczonego na użytek własny (Dz. U. Nr 207, poz.1370).§ 9. Uchyla się rozporządzenie Nr 3 Wojewody Lubelskiego z dnia 14 listopada 2013 r. w sprawie zarządzenia środków w związku z wystąpieniem afrykańskiego pomoruświń na terytorium Białorusi i możliwości jego przeniesienia na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej (Dz. Urz. Woj. Lubelskiego z 2013 r. poz. 4613).§ 10. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.
Wojewoda LubelskiJolanta Szołno-Koguc
Afrykański pomór świń Materiały szkoleniowo – informacyjne
/w Aktualności /Autor devcommAfrykański pomór świń
Materiały szkoleniowo – informacyjne dla hodowców i producentów świń
Prof. dr hab. Zygmunt Pejsak, prof. dr hab. Iwona Markowska-Daniel
Krajowe Laboratorium Referencyjne ds. ASF
Zakład Chorób Świń Państwowego Instytutu Weterynaryjnego
Państwowego Instytutu Badawczego w Puławach
Al. Partyzantów 57, 24-100 Puławy, e-mail: iwonamd@piwet.pulawy.pl
Z powodu bardzo niekorzystnej sytuacji epizootycznej obserwowanej za wschodnią granicą Polski i realnego zagrożenia wystąpienia ognisk choroby w kraju, afrykański pomór świń (ASF) jest obecnie uznawany za najgroźniejszą chorobę świń. Z uwagi na realne ryzyko zagrożenia europejskiej hodowli świń chorobie tej poświęca się bardzo dużo uwagi także w Unii Europejskiej.
Afrykański pomór świń jest to nieuleczalna, wysoce zakaźna i zaraźliwa, wirusowa choroba świń domowych wszystkich ras oraz dzików. Pozostałe gatunki zwierząt są na zakażenie wirusem ASF niewrażliwe. Człowiek także nie jest wrażliwy na zakażenie wirusem ASF.
W związku z zakazem leczenia zwierząt chorych oraz brakiem szczepionek przeciwko ASF choroba zwalczana jest wyłącznie metodami administracyjnymi, poprzez wybijanie stad zakażonych i ze strefy zapowietrzonej. Z tego powodu wystąpienie przypadków ASF jest przyczyną niezwykle poważnych strat ekonomicznych ponoszonych przez hodowców i producentów świń, ale także przez budżet państwa. Są one związane zarówno z masowymi padnięciami zwierząt, kosztami eradykacji, jak i wypłatą odszkodowań, a przede wszystkim wstrzymaniem obrotu i eksportu świń, wieprzowiny, artykułów żywnościowych wyprodukowanych z mięsa wieprzowego oraz nasienia.
Występowanie, aktualna sytuacja epidemiologiczna
Po raz pierwszy ASF został stwierdzony i opisany przez Montgomerego, w 1921 roku, w Kenii. Na kontynencie europejskim choroba pojawiła się po raz pierwszy w 1957 roku, po jej zawleczeniu z Angoli do Portugalii. Z Portugalii wirus ASF przedostał się do Hiszpanii, a następnie do innych krajów Europy. Na półwyspie iberyjskim ASF utrzymywał się endemicznie – w Hiszpanii do 1995 r., a w Portugalii do 1999 r.
W latach 70-tych i 80-tych ostra postać choroby wystąpiła także w Ameryce Środkowej (na Dominikanie, Haiti i Kubie) oraz Południowej (Brazylia).
ASF nigdy nie występował w Ameryce Północnej, Australii oraz Azji. W Polsce także dotychczas nie rejestrowano przypadków tej choroby.
Od czasu zwalczenia ASF na półwyspie iberyjskim do czerwca 2007 r. występowanie ASF było ograniczone terytorialnie do krajów afrykańskich leżących na południe od Sahary oraz w Europie do Sardynii.
Od czasu opublikowania przez OIE, w dniu 6.06.2007 r. pierwszego raportu na temat wystąpienia choroby na terytorium Gruzji, wirus ASF został zawleczony do niemal wszystkich państw Kaukazu i na terytorium Federacji Rosyjskiej. Zgodnie z danymi rosyjskich służb weterynaryjnych od 2007 r. do chwili obecnej w Rosji stwierdzono 597 ognisk choroby, w tym 322 ognisk u świń oraz 233 ognisk u dzików. W 2014 r. wg. OIE w Rosji wykryto 4 nowe ogniska (3 u świń i 1 u dzików). Ponadto 31.07.2012 r. pierwsze ognisko ASF potwierdzono na Ukrainie, na Zaporożu, a 16.06.2013 r. wystąpienie ASF na swoim terytorium, w ok. Grodna (170 km od granicy Polski) potwierdziła Białoruś. Kolejne ognisko na Białorusi zarejestrowano 1.07 2013 r. w ok. Witebska (450 km od granicy Polski).
6.01.2014 r. na Ukrainie, w rejonie staniczno-łuhańskim, wykryto obecność materiału genetycznego wirusa ASF u martwego dzika znalezionego w rzece Derkul w rejonie staniczno-łuhańskim na Ukrainie, 4 m od granicy z Federacją Rosyjską. Region ten oddalony jest od wschodniej granicy Polski o ponad 1 100 km. Jest to pierwsze ognisko na Ukrainie od czasu zwalczenia choroby na Zaporożu w 2012 r. 31.01.br. w tym rejonie potwierdzono kolejne ognisko ASF u świń w chlewni przyzagrodowej.
24.01 br. pierwsze ognisko ASF, poza ogniskami występującymi na Sardynii, wykryto na terytorium UE – na Litwie, przy granicy z Białorusią, u dzika odstrzelonego na terenie regionu solecznickiego w okręgu wileńskim oraz u dzika padłego w regionie orańskim w okręgu olickim, 70-80 km od granicy Polski.
Przedstawione dane wskazują jednoznacznie na realne zagrożenie zawleczenia choroby do Polski. Ryzyko zawleczenia wirusa ASF do Polski i UE zwiększa fakt podjęcia decyzji o całkowitej depopulacji dzików na Białorusi oraz depopulacji dzików do poziomu 10% obecnej populacji na Litwie.
W Polsce badania monitoringowe w zakresie ASF zostały wdrożone w 2011 r. Do chwili obecnej przebadano przeszło 17 000 zwierząt. W żadnej z przebadanych próbek od świń i dzików nie wykryto ani wirusa ani swoistych przeciwciał.
W związku z niekorzystną sytuacją epidemiologiczną w zakresie ASF za wschodnią granicą kraju niezbędne jest zintensyfikowanie działań szkoleniowych wśród hodowców i producentów świń ponieważ sukces w obronie kraju przed ASF zależy w istotnym stopniu od poziomu ich świadomości.
Czynnik etiologiczny
Czynnikiem etiologicznym choroby jest wirus ASF, który namnaża się przede wszystkim w komórkach odpornościowych.
Na szczególne podkreślenie zasługuje znaczna oporność wirusa ASF na działanie czynników środowiskowych np. temperatury czy czynników chemicznych. Przykładowo w mięsie mrożonym od świń zakażonych wirus przeżywa 1000 dni, w mięsie suszonym – 300 dni, w mięsie solonym 182 dni, a w mięsie mielonym 105 dni. We krwi przechowywanej w temperaturze pokojowej zarazek utrzymuje się w stanie zakaźnym przez 10-18 tyg., a w kale – 11 dni. Wirus ASF jest także oporny na wysychanie i gnicie. Na terenie Hiszpanii stwierdzono obecność zakaźnego wirusa w zagrodach, w których wybito zwierzęta 4 miesiące wcześniej, w gnijących zwłokach pozostawionych w temperaturze pokojowej zachował on żywotność przez 18 tygodni, zaś w śledzionie zakopanej w ziemi przez 280 dni. W niskiej temperaturze wirus ASF jest żywotny i zjadliwy przez kilka lat, ciepło natomiast niszczy go relatywnie szybko: w temperaturze 55oC ginie po 45 min., a w temperaturze 60oC po 20-30 minutach.
Patogeneza
Najczęstszą bramą wejścia zarazka do organizmu jest przewód pokarmowy, zakażenie może nastąpić także przez drogi oddechowe, uszkodzoną skórę, przez odbyt lub zakażone nasienie.
Po wtargnięciu do organizmu, wirus drogą naczyń krwionośnych i limfatycznych dostaje się w pierwszej kolejności do komórek odpornościowych tkanek, do których ma szczególne powinowactwo (migdałki, węzły chłonne żuchwowe), a następnie do innych narządów, w których namnaża się intensywnie, po czym ponownie wraca do układu krwionośnego, gdzie utrzymuje się aż do śmierci zwierzęcia.
Objawy kliniczne
Rozróżnia się postać nadostrą (charakteryzują ją nagłe padnięcia, bez objawów towarzyszących), postać ostrą, podostrą, przewlekłą oraz utajoną.
Najczęściej obserwowane objawy kliniczne ujawniają się dopiero 6 -10 dni po zakażeniu ASFV. Objawy kliniczne i przebieg choroby zależą od tego, jakie narządy uległy uszkodzeniu. Najbardziej dramatyczne objawy kliniczne i zmiany sekcyjne towarzyszą ostremu przebiegowi infekcji. Pierwszym i jedynym objawem klinicznym choroby jest wzrost wewnętrznej ciepłoty ciała do 41 – 42oC, któremu jednak nie towarzyszą inne symptomy. Gorączkujące świnie mają na ogół zachowany apetyt, poruszają się normalnie i tylko niektóre wykazują objawy podniecenia lub dużo leżą. Stan taki utrzymuje się przez 3-4 dni, tj. do momentu spadku wewnętrznej ciepłoty ciała poniżej normy, który ma miejsce zwykle 24 godziny przed śmiercią. Wtedy pojawiają się inne objawy kliniczne, które ulegają szybkiemu nasileniu i powodują śmierć zwierząt. Do najczęściej spotykanych objawów klinicznych, które powstają po spadku gorączki i poprzedzają śmierć zwierząt chorych, należą: sinica skóry uszu, brzucha i boków ciała, drobne, lecz liczne wybroczyny w skórze, duszność, pienisty i niejednokrotnie krwisty wypływ z nosa, zapalenie spojówek i wypływ z worka spojówkowego, biegunka, często z domieszką krwi, wymioty. U niektórych świń zakażonych sztucznie obserwowano objawy nerwowe. Maciory prośne z reguły ronią. Błony płodowe i skóra płodów wykazują często wybroczyny i wylewy krwawe. Wskaźnik zachorowalności i śmiertelności sięga do 100% zwierząt.
Zwalczanie
Dotychczas nie opracowano szczepionki przeciw ASF. Aktualnie zwalczanie choroby odbywa się wyłącznie metodami administracyjnymi poprzez wybijanie zwierząt chorych oraz znajdujących się w strefie zapowietrzonej.
Zwalczanie ASF polega w pierwszej kolejności na uniemożliwieniu wprowadzenia wirusa ASF na obszar kraju. Wprowadzenie ASFV do Polski jest możliwe poprzez:
przewożenie (przemyt) żywności przez osoby zza wschodniej granicy skarmianie świń resztkami (małe stada); środki transportu;migrację zwierząt dzikich – zagrożenie głównie dotyczy woj. wschodnich (małe stada).
W przypadku przedostania się wirusa ASF na obszar kraju najważniejszym jest nie dopuszczenie do zawleczenia wirusa do stada świń. Za ochronę stada przed ASFV odpowiada właściciel gospodarstwa. Aby nie dopuścić do wejścia wirusa do stada świń hodowca powinien bardzo solidnie zabezpieczyć chlewnię poprzez odpowiednie jej ogrodzenie, uniemożlwiające kontakt świń z dzikami, nie wpuszczanie na teren gospodarstwa pojazdów oraz postronnych osób, pilnowanie zmiany obuwia i odzieży przez osoby, które muszą wejść do chlewni, nie wykorzystywanie jako ściółki zanieczyszczonej słomy, etc.). Bardzo ważnym źródłem zarazy jest mięso, produkty mięsne oraz nie gotowane odpadki kuchenne i poubojowe, pochodzące od świń chorych lub nosicieli. Z tego powodu należy bezwzględnie przestrzegać zakazu skarmiania zlewek kuchennych. Hodowcy świń nie powinni brać udziału w polowaniach, a jeśli to robią powinni koniecznie pamiętać o dezynfekcji sprzętu łowieckiego.
W związku z zagrożeniem ASF właściciel powinien codziennie wnikliwie obserwować swoje świnie, włącznie z oceną apetytu i objawów gorączki. Jeżeli hodowca stwierdza objawy zwiększonych zachorowań i padnięć świń, natychmiast powinien zawiadomić powiatowego lekarza weterynarii, bezpośrednio lub za pośrednictwem swojego lekarza, wójta lub burmistrza.
Należy podkreślić, że właściciele świń nie powinni obawiać się zgłaszania podejrzanych przypadków zachorowań świń ponieważ w przypadku stwierdzenia ASF i likwidacji stada właściciel otrzymuje pełne odszkodowanie z budżetu państwa.
Podsumowanie
Wprawdzie w naszym kraju dotychczas nie rejestrowano przypadków omawianej choroby, jednakże, ze względu na dokonujące się na świecie gwałtowne zmiany w postaci postępującej globalizacji, zacierania się granic państwowych, intensywnego przemieszczania się ludzi, wzrostu wymiany towarów z wieloma państwami na świecie, a szczególnie z uwagi na niekorzystną sytuację epidemiologiczną w zakresie ASF obserwowaną za naszą wschodnią granicą, potencjalne zagrożenie tą zarazą jest większe niż kiedykolwiek w przeszłości. W związku z tym hodowcy i producenci świń muszą dysponować niezbędną wiedzą w omawianym zakresie oraz zachować szczególną czujność i ostrożność.
Drukuj